Thuisland | Documentaire fotoreportage | Rotterdam
En dan is het ineens zover! Er moet verhuisd worden.
Het is nog maar 3 maanden geleden dat ik Familie den Braber vast mocht leggen tijdens een gezellige wandeling in de natuur. Ik had niet verwacht Daniël na zo'n korte tijd weer voor mijn lens te hebben.
Daniël houdt heel erg van klusjes doen en met zijn handen bezig zijn. In zijn huis zijn genoeg klusspullen te vinden. Hij heeft uren doorgebracht als glazenwasser. Hij had boksen als uitlaatklep, verzamelde allerlei spullen, zoals o.a. nieuwe iphone kabeltjes (omdat de andere kwijtgeraakt zijn). Er staan luchtjes op de plank, zodat hij ten alle tijde lekker ruikt. En met dat sjekkie kan je hem uittekenen. Ongeveer twee jaar terug begon het... kleine dingen die opvielen, onnodige verzamelingen, spullen aanschaffen die totaal niet nodig zijn. Steeds meer dingen wijzen erop dat hij aan Alzheimer lijdt. Zijn motoriek gaat achteruit, hij vergeet schone kleding aan te trekken...
...'t is een pijnlijke rauwe werkelijkheid.
Marnel (zijn oudste zus) heeft mij verteld wat een impact Juveniele Alzheimer heeft in hun gezin. Op 43 jarige leeftijd is hun moeder overleden aan deze ziekte, en nu heeft Daniël het ook. Marnel weet wat voor weg hen te wachten staat, en dat dit (de verhuizing) maar een klein onderdeel is in het geheel.
Ik ga op een zonnige dag in januari op pad en ontmoet Daniël en Marnel in het appartement van Daniël. De dozen staan opgestapeld in de gang. Ik ontdek een flink blauw oog bij Daniël, dit komt door zijn Epilepsie. Als er meer spanningen zijn speelt zijn Epilepsie op en dan gebeuren er soms ongelukken. We trekken eerst onze jas aan voor een afspraak bij zijn vaste kapper. Na de kapper wandelen we weer terug naar het appartement en gaan verder met inpakken.
Alleen het hoognodige gaat mee, de rest wordt later opgeruimd en weggedaan. Het is confronterend om dit vast te leggen, en tegelijk zie ik zo de zorg van Marnel voor haar broer. De connectie en gezelligheid die er onderling is. Er is plezier, lol en verbondenheid. Daardoor wordt het een hele mooie en waardevolle ochtend, want dit alles is onderdeel van een proces. Een pijnlijk en rauw proces, en tegelijk ook nodig.
Dit soort reportages zijn misschien niet waar je aan denkt bij fotografie. Maar juist hierin, in het echte leven, in het documenteren van wie iemand op dit moment is en waar diegene nu staat, ligt zoveel schoonheid verborgen. Het is onderdeel van een acceptatie- en verwerkingsproces. En om beelden te hebben van je broer waar hij van geniet, waar hij om lacht, dat is onbetaalbaar.
Wat denk jij? Welke momenten zijn voor jou onbetaalbaar?
Share this story
